Van Nederland naar Spanje

Spanje Mojacar

Starring: Vincent, Deborah, Krystel

Dag 1 13-07-2007

Krystel:

De tickets zijn uitgeprint iedereen is bepakt en bezakt, en klaar om op vakantie te gaan. We spreken dan ook af om 5 uur af te spreken op Schiphol. Iedereen vertrekt van een andere locatie. Om 04:00 stappen Vincent en Deborah bepakt en bezakt in de trein naar schilhol.
Ik lig dan nog heerlijk in bed, en heb Vincent dam al voor de 12x aan de telefoon met de vraag zijn jullie wakker! “Ja Vincent we zijn wakker ik zie je rond 5 op schiphol.” Ik kan gelukkig nog even blijven liggen Rosanne brengt met me de auto naar het vliegveld. ach wat doe ik der aan. Het meisje met de fulltime baan, kan ze eindelijk uitslapen moet ze nog om half 5 de bed uit.

Deborah:

Om 04:00 stapten Vincent en ik bepakt en bezakt in de trein naar Schiphol. Naast ons zaten 3 melige, dronken, meiden (Emmy, Aimee, Spyt) waarmee we al snel aan de praat raakte. We bleken een gedeelde Harry Potter liefde te delen en al snel steeg de humor naar ongekende hoogtes. Ze waren super jaloers dat ik een homo broertje had en het scheelde niet veel of ze hadden Vincent ontvoerd. Toen waren we bij Schiphol, en kwam er een zeer beladen en theatraal afscheid. We hadden inmiddels ’t gevoel als of we ze al jaren kenden en met mijn in ons hart verlieten we onze coupé. Maar niet na dat we onze myspace adressen hadden uitgewisseld. Op het vliegveld troffen we een uitgebluste Krystell aan die een heftige laatste nacht met Rosanne, haar vriendinnetje had gehad. (met dan aan mijn gift de Durex Pay Vibrations) Bij het inchecken ging het mis en bleek dat we een overgewicht van wel te verstaan 3 kilo hadden. ( mijn 20 jurkjes, Vin’s 20 bloesjes, de gitaar en de mp3 boxen bleken toch iets te veel van het goede) en we moesten dan ook bij betalen, 18 euro wel te verstaan.

Het is kwart half 6 en we staan de rij voor de douane, het is aardig druk we sluiten langzaam aan. Er staan 2 nep stewards een showtje te geven waar echt niemand op zit wachten op dit tijdstip. Met veel herrie en muziek dat zingen mogen ze ook best achter wegen laten. Het enigste wat ik dan ook kan denken is wie schiet hun dood pffff om moedeloos van te worden.

Tijden het wachten bij de Gate ontdenkt Krystell dat de wacht stoeltjes wel erg veel weg hebben van de Efteling attractie Carnaval. En doet dan ook een imitatie van Carnaval, de mede passagiers kijken dan ook verbaast maar lachend onze kant op.


De vlucht verliep soepel en rond half 10 landen we in Alicante, waar ons alweer een hel te wachten stond. Ger bleek ons toch niet goed geïnstrueerd te hebben, want toen we de huur auto wilden op halen bleek dat de benzine alleen betaald kon worden met de pinpas van de bestuurder (Krys dus) en niet met cash DRAMA! Want Krys had alles van der pas af gepint.
Er zat dan ook niets anders op dan het thuis front te bellen om te vragen of er geld geinternet bankiert kon worden. Een spoedtransactie maar ja hoe snel is zoon SPOED trasactie? 24 uur een halve dag staat het er direct op? Vervolgens brak het langste uur van ons leven aan we hadden besloten na de trasactie een uur te wachten, en het dan vervolgens nogmaals te proberen. Deborah begon al met een noodplan uit te zetten en ging bij het loket en informatie vragen wat de mogelijkheden waren om naar Mojacar te gaan met het OV. De man achter het loket keek medelevend en vertelde dat het een dagtaak zal zijn. Ons humeur werd er niet beter op tot Vincent op het fantastische idee kwam en zijn gitaar tevoorschijn haalde en voor het vliegveld in het zonnetje begon te spelen. (Krys en Vinc On Tape) een prive concert precies wat we nu nodig hadden om het slopende uurtje mee door te komen. Uiteindelijk was het dan zo ver het uur van de waarheid was nu dan ook echt aangebroken. Hand in hand nog even snel een schietgebedje doen en bidden tot alle goden en we gingen terug naar de Carrent. Bij de Carrent steeg de spanning tot ongekende hoogte, ook het personeel zat vol spanning te kijken hoe de pinpas van Krys door het automaat ging het was dood stil, tot dat de spanning werd doorbroken door 2 piepjes en tank god kwam er een kassabonnetje te voorschijn. En de verlossende glimlach van de medewerkster. De ontlading die volgde was niet te beschrijven “pure Euforie”Iedereen keek ons lachend aan, en eindelijk konden we dan nu in de auto stappen om op weg te gaan naar Mojacar. Dit alles duurde iets langer dan Ger had gezegd ( 4 uur in plaats van 2 uur) dus met wat tussen stops en snoepjes onderweg redden we de 4 uur lange reis en komen we eigenlijk aan in Mojacar. Langs de supermarkt om die koelkast eens flink te vullen om vervolgend met Coronz Chips op het balkon te zitten, en het zwembad te checken “Heerlijk” Na een verfrissende duik wat zon uurtjes en nog meer chips gelijk maar even een siësta gehouden goed slapen voordat we avonds onze eerste nacht Mojacar gaan doen. Voordat we aan de verrukkelijke hamburgers op stokbrood gaan.

Krystel:

Vincent en Deborah houden op het balkon hun eerste fotosessie, Helaas zijn de foto’s wat minder florissant ( of wel het leken wel 2 mensen met het down syndroom) of zoals Deborah zou zeggen “System of a down” Deborah: “Zo leuk om te zien hoe je der uit ziet voor het stappen” whahah. “uhhhuhh Ja deborah” de ene foto nog lelijker dan de andere wij zeggen niets Deborah: “Oke jongens laat maar ik ga niet stappen ik ga wel naar bed” om die opmerking hebben deb en vin nog heel de week dubbel gelegen. Deborah toch maar besloten niet naar bed te gaan maar met zijn 3e de hort op te gaan onze eerste avond, dat zal wat beloven na een cocktail op het balkon vertrokken we in opper beste stemming naar the nightlife of Mojacar.

Deborah:

Nou ja nightlife bij de eerste de beste karaokebar gaan we zitten en word Krystel opgegeven door Vincent, zij steelt dan natuurlijk wel de show met haar zwoele imitatie van het liedje Fever. Vervolgens gaat onze toch door naar Paradijs (voorheen Pacha, Vincent favo uitgaans plek in 2005) toen wij aan kwamen was het er vrij uitgestorven en we zagen het dan ook somber in. Maar beetje bij beetje stroomde de party gangers binnen vooral veel Engelse en nog meer Spanjaarden maar het was druk en gezellig en iedereen was dan ook aan het genieten van de goede muziek. We hebben heel de nacht gedanst en met moeite de Spaanse mannen op afstand weten te houden “Deborah moest ze echt van zich afslaan” Uiteindelijk heeft ze toch met een Spanjaard gezoend, onder het motto “ ik kan beter zijn tong in mijn mond hebben dan steeds in mijn neus” Deborah: aldus mijn reactie in zeer dronken, ruggengraat loze toestand. Goed alternatief deborah wij zijn trots op je! (Toen Krystel een dag later vroeg hoe het zoenen met Mr one eye nou was, kregen we de uiterst verbaasde blik. “Mr one eye vroeg ze “ Ze heeft het dus niet op gemerkt, moet ik dan ook echt over al opletten hij heeft maar 1 oog, vandaar die bijnaam.) Krystel had het die avond helemaal zwaar, nog nooit hebben we zulke hardnekkige stalkers meegemaakt en ook echt niemand die (wilde) geloven dat ze gay was. Op een of andere manier gaat het er niet in bij Spanjaarden.