Pann-Feest

17 februari Pann

De voorbereiding voor Pann begint voor ons al om 18:00 uur in de badkamer. Om vervolgens rond 19:00 uur al op de fiets te zitten naar het station, om daar een treinkaartje te halen en dan de trein van 19:30 naar Rotterdam centraal te hebben, zodat we daarna op zoek kunnen gaan naar het perron om over te stappen op de trein naar Utrecht! Dan pas zijn we gegarandeerd voor een kaartje van Pann! Zelfs Sesamstraat was nog niet begonnen. Ik bedoel, dat is pas stappen, daar moet je dan ook wel iets voor over hebben. Je hoeft nog net niet met je slaapzak voor de deur te liggen om aan kaartjes te komen. Anyway..

Vincent belt mij met de woorden dat dit even zijn laatste Pann is voordat hij zijn examens in gaat. ‘’Krys, dit moet een bijzondere avond worden zonder veel geld uit te geven’’. Dit laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen, daar weet ik wel een goede oplossing voor. Ik had een cocktail gemixt met Kethel 01; zo’n 48% pure alcohol, met iets van bubbelgumsmaak. Het drinkt als limonade.

In de trein is het Happy hour (=merendeel 50+ers) dit mag onze pret niet drukken, tot de trein ineens abrupt stopt. Zo leuk als wij zijn proberen wij gelijk een sfeertje te creëren in deze verotte situatie. Met in onze ene hand de cocktail van Kethel 01 en in onze andere hand de Nokia N73 waar uit de speakers Damien Rice klinkt met het nummer ‘’9 crimes’’, proberen wij er nog wat van te maken. Dit werd helaas niet door iedereen gewaardeerd, ik quote: “Kan die muziek uit!?” (2 muppets achter ons) waarop ik antwoord “ Of.. u kunt ook gewoon uw gehoorapparaat uitzetten”. Hierop hoorde wij een harde “Pardon!?”.
Grr, ik haat treinen!

De rij in Utrecht is al lang en er zijn al veel bekende. We sluiten achteraan aan, nouja, niet geheel achteraan, we zoeken wat bekende op en voegen ons bij hen. Vincent, die al merkbaar aangeschoten is van onze ketel 01 mix, neemt het Pannkaartje in ontvangst en besluit samen met Liëll te gaan plassen in het dichtstbijzijnde cafeetje. Ik blijf over met de rest en we spelen het spelletje moeilijk woorden roepen. Het ene na het andere woord vliegt over, en zo maken wij zelf een nieuw woord genaamd: ‘’tenentratie’’. Ook de teksten: ‘’You can take my breath away’’ - gaat hij er met mijn brood van door! – En de quote: ‘’i’m bringing sexy back’’ - maar ik heb helemaal geen tas bij me! - zijn dan ook hilarische quotes om in de rij de tijd te doden. Terwijl de rij langzaam aan naar binnen gaat, komt Vincent overstuur naar mijn toe: ‘’Krys, ik ben mijn kaartje kwijt!’’ waarop ik reageerde: ‘’Hoe kan dat nou?? Al je zakken checken en je portemonnee laten zien’’ Niets, noppes, nada, oftewel, dat word achter in de rij staan met alle gevolgen van dien, met de kans niet meer naar binnen te komen. We gokken het er dan ook op, ik ga naar binnen met mijn telefoon op stand-by, Vincent sluit achter in de rij aan. Mocht hij er niet meer in komen, dan belt hij mij op en zullen we samen een oplossing verzinnen. Godzijdank kon het Pann-feest een uur later dan geplant ook voor Vincent beginnen. We mogen dan ook gelijk op de foto met het topmodel van de avond zoals ze zelf zei, en ons bleef helpen herinneren. Ik quote: “Ik ben fotomodel!” Vincent in mijn oor: ‘’Fotomodel??.. voor het blad: People & Horses zeker, als paard!’’ De toon van de avond was gezet, en zeg zelf, wie is op deze foto nou het fotomodel? Wij toch zeker!



De treinreis terug naar huis is ook altijd een living hell. De trein vertrekt dan rond 05:45 vanuit Utrecht richting Amsterdam, waarna hij zijn reis verder zet richting Schiphol, Leiden, Den Haag, Delft, en Rotterdam. Wij stappen in Delft altijd uit om daar vervolgens de extreem lange 4 minuten: kou te claimen, bibberend elkaar vast te klampen, wachtende voor de trein naar ons station. Zoals ik al eerder zei, je moet der iets voor over hebben om te stappen.
Vanaf Delft is het nog maar een kleine 5 minuten naar ons station, waar wij dan op de fiets naar huis stappen. De zon is al op, sommige mensen zijn al wakker en laten hun hond uit, en wij zijn voor het tijdstip van de dag nog erg fit, ook al verlangen we beiden intens naar ons bed. We hebben al onze kracht en frustraties gespaard om naar huis te fietsen. Onderweg naar huis hebben we het over Pann en de mensen die er waren, en of het geslaagd was. We lachten na over Vincent zijn kaartjesactie, hoe hij die zo ineens kwijt kon raken, en wat een geluk we hadden dat hij uiteindelijk toch een uur later alsnog naar binnen kon. We fietsten door het industrie gebied, waar we ineens stuitten op het bord: ‘’Kangaroe’’ waarop Vincent zei: ‘’Krys, zo schrijf je helemaal geen Kangaroe’’. Ik antwoordde verbitterd: ‘’Nee Vincent, je schrijft: Kanker-oe!’’. Om dit grapje hebben wij zo hard gelachen, en de gehele fietsreis geteerd.